هان مرگ ، ای ناخدای پیر ، نک هنگام رفتن رسیده است
هنگامی‌که به فرمان سرنوشت،
زاده شد سروده سرا در این جهان همه خستگی،
مادر هراسناک به نفرین ازین سرشت،
با دست‌های گره‌شده به‌مشت سوی خدائی که دل‌سوزدش به بستگی ؛
- "آه! ای‌کاش که مارهایی چند زاده بودم،
تا که بایدم شیردادن به این کودک نزارآور،
آوخ تفو به آن شب ناپایدار و آن عشق که بسودم،
باردار شدم وین ست کیفر نابودیم از آن داور.
چون تو برگزیده‌ئی مرا از میان همه زنان ،
تا آزرده کنم مسکین شوهرِ غمینم را،
زآنجا که همچو نامه‌ی عشق، نمی‌شود به همزمان،
به آتش افکنم این زشت نوزاد حزینم را،
من بیزاری تو را که با ابزار نفرین شده‌ی بدخواهی،
خرد کرده است مرا ریخت خواهم به دور،
وین درخت گجسته را به پیچانم چنان سخت به کین‌خواهی،
تا که آفت‌زده این دانه‌ها را نریزد دگر به وفور!"
پس مادر، کف کرده نفرت خود را به باده می‌کند،
و ناتوان از دریافت نوشته‌ی جاودان سرنوشت ،
در ژرف دوزخ، این خود اوست که آماده می‌کند ،
تل هیزم را از برای خویش و گناه زشت
با این همه، یک پری به‌پنهان کودک را پرستار می‌شود؛
رهاشده کودک نک ، مست از آفتاب می‌شود،
از هرخوردنی یا نوشیدنی که به خوش‌گوار می‌شود،
از شهد و نوشدارو ست که سیراب می‌شود.
او با ابرها به گفتگو ست و بازی می‌کند با باد ،
و می‌رود به راه چلیپا ترانه‌خوان به مستانه ،
و فرشته‌‌ئی دنبال می‌کند اوی زائر را تا به میعاد ،
به گریه تا که ببیند او را شادان پریده چون پرنده‌یی به سوی آشیانه .
همه آن کسان که تماشامی‌خواهند کرد او را به بیمناک،
و یا که گشته‌اند گستاخ ز آرامش چنین مرد ،
کوشیده‌اند تا چگونه به ناله آورند او را به دردناک.
تا آزمون کنند آزمند درنده‌‌شان را در تراوش آن درد.
نان و شرابی کز برای دهان او بود ست،
آلوده کرده‌اند با خاکستر و آب‌دهان‌شان به پلشت ،
با دو رویان افکنده‌اند به زباله آنچه را که او بسودست،
و نامیده‌اند هرآن کس که گام نهاده به ردپای او تبه‌سرشت.
همسرش چنان خرامد به کوچه و بازار که گوید گوئی:
"چون او بس زیبا می‌بیندم که عاشقم گشته‌ست ،
پس می‌شوم همچو بت‌های باستان به روئی،
.تا زر اندود شوم که او شایقم گشته‌ست.
من با کندر و سنبل هند و مَرمَکه، سرمست می‌شوم،
به زانوزدن‌ها، کباب‌ها، شراب‌ها.
بهر آن که ببینم درون دلی که مهر من در اوست، همدست می شوم،
شود آیا که مینوی ستایشی، به خنده، ربایم در سحاب‌ها.
و تاکه خسته می شوم زین بازی تباه همچون هر کس ،
می‌نهم نیرومند دست نازکم را به جلب او ،
و ناخن‌هایم همچون چنگال کرکس،
می شکافند دراندرون یبکرش راهی به سوی قلب او.
همچون تازه‌پر پرنده‌یی که لرزد و می‌زند پرپر ،
من قلب سرخ او را از سینه‌اش پاره خواهم کرد.
و ز برای درنده‌‌ئی دوست داشتنی که ایستاده ست به در،
برخاک خواهم افکند و گرسنگی‌ش را چاره خواهم کرد!"
به‌سوی آسمان ، آنجا که جشمانش می بیند اورنگی تابان،
شاعر نکوکردار ، دست‌ها فراز کرده به نیایش و پرهیز،
و پرتو روشن روان او رخشان،
نهان داشته زو هیاهوی خشم مردمان که نیست از آن راه گریز.
"خجسته باد ، خدای من ، که رنج را فرستاده‌ئی از برای ما،
که مر ناپاکی‌های‌مان را شود مینوی درمان،
تا که چون بهترین و ناب ترین از برای شفا ،
آماده می‌کند برومند را به مستی‌ئي شادان،
می دانم کز برای شاعر جایگاهی‌ست به پردیس،
در میان فرخنده رده‌ی انوشه ورجاوندان،
و خواهی خواند او را به میهمانی جاودان همچون قدیس،
وز بهر اوست اورنگ و فرهیخت و چیرگی فرازمندان،
می دانم که هیچ مهینائی نیست همتا با تاب درد،
که نه دوزخ ، نه زمین فاسدش تواند کرد،
می دانم کز برای خرقه‌ی ازرق تا به شب‌گرد،
باید که کرد هم جهان و هم همیشه را گرداگرد،
.
هرچند گهرهای پالمیرا اندر گنجینه‌های نهان،
یا فلزهای ناشناخته و مرواریدهای دریا،
بس نخواهند بود در ساخته‌ی دست تو به جهان،
بهر آن دیهیم افروزان که پرشکوه‌ترست از رویا،
زیرا که آن همه از نور ناب خواهد بود،
که برگرفته از پرتو قدسی آن کوره‌ی نخستین‌ند،
که در شکوه رخشان‌شان چشمان میرای ما شود کبود،
. زیرا که نیستندمگر آئینه‌هایی‌مات و کدر وهمه این‌ند."
Bénédiction
Lorsque, par un décret des puissances suprêmes,
Le Poète apparaît en ce monde ennuyé,
Sa mère épouvantée et pleine de blasphèmes
Crispe ses poings vers Dieu, qui la prend en pitié:
— «Ah! que n'ai-je mis bas tout un noeud de vipères,
Plutôt que de nourrir cette dérision!
Maudite soit la nuit aux plaisirs éphémères
Où mon ventre a conçu mon expiation!
Puisque tu m'as choisie entre toutes les femmes
Pour être le dégoût de mon triste mari,
Et que je ne puis pas rejeter dans les flammes,
Comme un billet d'amour, ce monstre rabougri,
Je ferai rejaillir ta haine qui m'accable
Sur l'instrument maudit de tes méchancetés,
Et je tordrai si bien cet arbre misérable,
Qu'il ne pourra pousser ses boutons empestés!»
Elle ravale ainsi l'écume de sa haine,
Et, ne comprenant pas les desseins éternels,
Elle-même prépare au fond de la Géhenne
Les bûchers consacrés aux crimes maternels.
Pourtant, sous la tutelle invisible d'un Ange,
L'Enfant déshérité s'enivre de soleil
Et dans tout ce qu'il boit et dans tout ce qu'il mange
Retrouve l'ambroisie et le nectar vermeil.
II joue avec le vent, cause avec le nuage,
Et s'enivre en chantant du chemin de la croix;
Et l'Esprit qui le suit dans son pèlerinage
Pleure de le voir gai comme un oiseau des bois.
Tous ceux qu'il veut aimer l'observent avec crainte,
Ou bien, s'enhardissant de sa tranquillité,
Cherchent à qui saura lui tirer une plainte,
Et font sur lui l'essai de leur férocité.
Dans le pain et le vin destinés à sa bouche
Ils mêlent de la cendre avec d'impurs crachats;
Avec hypocrisie ils jettent ce qu'il touche,
Et s'accusent d'avoir mis leurs pieds dans ses pas.
Sa femme va criant sur les places publiques:
«Puisqu'il me trouve assez belle pour m'adorer,
Je ferai le métier des idoles antiques,
Et comme elles je veux me faire redorer;
Et je me soûlerai de nard, d'encens, de myrrhe,
De génuflexions, de viandes et de vins,
Pour savoir si je puis dans un coeur qui m'admire
Usurper en riant les hommages divins!
Et, quand je m'ennuierai de ces farces impies,
Je poserai sur lui ma frêle et forte main;
Et mes ongles, pareils aux ongles des harpies,
Sauront jusqu'à son coeur se frayer un chemin.
Comme un tout jeune oiseau qui tremble et qui palpite,
J'arracherai ce coeur tout rouge de son sein,
Et, pour rassasier ma bête favorite
Je le lui jetterai par terre avec dédain!»
Vers le Ciel, où son oeil voit un trône splendide,
Le Poète serein lève ses bras pieux
Et les vastes éclairs de son esprit lucide
Lui dérobent l'aspect des peuples furieux:
— «Soyez béni, mon Dieu, qui donnez la souffrance
Comme un divin remède à nos impuretés
Et comme la meilleure et la plus pure essence
Qui prépare les forts aux saintes voluptés!
Je sais que vous gardez une place au Poète
Dans les rangs bienheureux des saintes Légions,
Et que vous l'invitez à l'éternelle fête
Des Trônes, des Vertus, des Dominations.
Je sais que la douleur est la noblesse unique
Où ne mordront jamais la terre et les enfers,
Et qu'il faut pour tresser ma couronne mystique
Imposer tous les temps et tous les univers.
Mais les bijoux perdus de l'antique Palmyre,
Les métaux inconnus, les perles de la mer,
Par votre main montés, ne pourraient pas suffire
A ce beau diadème éblouissant et clair;
Car il ne sera fait que de pure lumière,
Puisée au foyer saint des rayons primitifs,
Et dont les yeux mortels, dans leur splendeur entière,
Ne sont que des miroirs obscurcis et plaintifs!»
No comments:
Post a Comment