Vaheh Armen برگردان گیتی نوین از چهار سروده‌ی واهه ارمن به زبان انگلیسی

 

In an autumn evening

I was lying as usual and

 and read a book

I took my eyes off the book for a moment 

and looked out the window,  

in far away, 

towards the Saint-Rémy's  wheat field, 

to the callused hands of "potato eaters", 

in the hut of miners, 

at the Café Terrasse

And the gaze of Mademoiselle Gachet, 

who until midnight 

made me sit down 

and watch the night.

A night in the colors of fishes

 which, with the extinction of every light in the city, 

has become more colorful 

and more beautiful.

عصر یک روز پاییزی

بنا بر عادت دراز کشیده بودم و

کتاب می‌خواندم

لحظه‌ای چشم از کتاب برداشتم و

از پنجره به بیرون نگاه کردم

به دور دست‌ها

به کشت‌زارهای سبز سن ‌رمی

به دست‌های پینه بسته «سیب‌زمینی‌خور‌ها»

در خانه معدن‌چی‌ها

به کافه تراس

و به نگاه دوشیزه گاشه

که تا نیمه شب

مرا وادار به نشستن و

زُل زدن به شب کرد

شبی به رنگ ماهی‌ها

که با خاموش شدن هر چراغ شهر

رنگین‌تر و

زیبا‌تر می‌شد. 

The child had said

You see what mighty arms Vaheh has

Last night I dreamt that 

he was arm wrestling with a giant 

and easily 

pinning him to the surface.

Mother said

Do you know why?

Because he  rolls his wheelchair for hours every day. 

The kid had said, 

I know, 

every day 

he rolls a wheelchair, 

while writing poetry. 

He is very lucky, 

isn't he?

کودک گفته بود

می‌بینی واهه چه دست‌های پر زوری دارد

دیشب خواب دیدم

مچ یک غول را

به راحتی خواباند

مادر گفته بود

می‌دانی چرا

او هر روز ساعت‌ها ویلچر می‌راند

کودک گفته بود

می‌دانم

هر روز

ویلچر می‌راند و

شعر می‌نویسد

خوش به حالش

نه؟...

- "Tell me about spring"

 Said he,

"Sometimes you throw your poems into the sea"

- Launch your boat, Peter!

 Tonight I love to go

to the sea,

sail,

Read poetry,

and catch fish.

- Launch your boat, Peter

-از بهار بگو

می‌گفت

گاهی شعر‌هایت را به دریا می‌ریزی

-قایق را به آب بینداز پطرس

دوست دارم امشب

برویم دریا

شعر بخوانیم و

ماهی بگیریم

قایق را به آب بینداز پطرس

I was in the mood to write that night, 

but unintentionally picked up the book 

and started reading. 

Halfway through the story, 

a horseman stood at the height of the hill. 

He dismounted, 

and with a quick glance at me 

asked impatiently:

 "how far there remains 

to the end of the story?"

I was looking at him in bewilderment . 

"My horse is fast," 

Continued he; 

“I am going to the land of poems, 

You come?

 

آن شب حال و هوای نوشتن داشتم

 اما ناخواسته کتاب را برداشتم

 و شروع به خواندن کردم

 در نیمه های داستان

 اسب سواری بر بلندای تپه ایستاد

 از اسب پیاده شد

 نیم نگاهی به من انداخت

 و با بیحوصلگی پرسید

 تا پایان داستان

 چه قدر راه مانده

 حیرت زده نگاهش می‌کردم

 که ادامه داد

 اسب من تیزپاست

 به سرزمین شعر‌ها می‌روم

 می‌آیی؟ ...