جووانا فرناندز دو ایباربرو (۱۹۷۹-۱۸۹۲) Juana Fernández De Ibarbourou سروده سرایی پر آوازه از کشور اروگو ئه ست که سروده های پر احساسش هواداران بیشمار در آمریکای لاتین دارد. او همچون فروغ فرخ زاد در سروده های او نخستش سرشار از احساس های خام جنسی دخترانه بود که رفته رفته به پختگی وفرزانگی رسید. او با نام جووانا فرناندز مورالز Juana Fernández Morales در ملودر سرو لارگو Melo, Cerro Largo در ارگو ئه دیده به جهان گشود. او در هفده سالگی نخستین کتاب خود بنام حقوق زن "Derechos femeninos" را منتشر نمود و در تمام زندگی خود به باورهای فمینیست ماندگار ماند.
موجها
اگر که می خواستند همه ی مرغهای دریایی
این ساحل میتوانستند بالهاشان را به هم به پیوندند
و هواپیمایی بشوند - یا که کشتی ای
تاکه مرا به ساحلی دیگر برسانند
از میان غلظت رازآلود شب
ما خطرخواهیم کرد و بر آبها سر خواهیم خورد
وبا فریاد پیروزی شان به هنگام فرارسیدنمان
مرغهای دریایی من به
پگاه درود خواهند گفت.
ایستاده بر سرزمینی ناشناخته
دستهایم را همانند دوبال نوزاد
بسوی خورشیدبر فراز خواهم کرد
دوپر گشوده که مرا بسوی زندگیی تازه
فراز خواهند داد
The waves
If all the gulls on this shore
could join their wings
to make an airplane - or a ship -
That could carry me to some other shore...
Through the dense mysterious night
we'd venture travel, skimming over the water.
With a cry of triumph, my gulls
would greet the dawn.
Walking on the unknown land
I'd hold out my hands towards the rising sun
like two newborn wings.
Two wings, to lift me
Until a new life!
Las olas
Si todas las gaviotas de esta orilla
Quisieran unir sus alas,
Y formar el avión o la barca
Que pudiesen llevarme hasta otras playas...
Bajo la noche enigmática y espesa
Viajaríamos rasando las aguas.
Con un grito de triunfo y de arribo
Mis gaviotas saludarían el alba.
De pie sobre la tierra desconocida
Yo tendería al nuevo sol las manos
Como si fueran dos alas recién nacidas.
شب بارانی
باران می بارد... شکیب کن و به خواب نرو
بشنو آنچه را که باد می گوید
و آنچه که قطر ه های آب با انگشتهای کوچکشان
بر شیشه های پنجره به تپ تپ می زنند.
همه ی دل من می شنود
خواهر افسونگر ی را گوش می دهد
که در آسمان خفته ست
که خورشید را در آن بالا از نزدیک دیده ست
و ینک شادمانه و سبکسر می بارد
و دست در دست باد
همچون مسافری بازگشته
از سفریست پر شگفت
چه شادمانه است جنبش موج وار گندم ها
چه پر شورانه در تلاشند سبزه ها
چه الماس ها که خوشه می زنند در ژرفای
شاخهای کاج
شکیب کن به خواب نرو بگذار تا بشنویم
تپش آهنگین باران را
بگذار تا سینه ها ی من
شقیقه ی اندوهگین تورا جای دهد
من ضربه هاب نبض تو را احساس خواهم کرد
پرتپش و گرم
گویی که دو چکش زنده اند
که می کوبند بر پوست من
شکیب کن امشب به خواب نرو
دوتایی ما دنیاییست
سواشده از همه در باران و باد
د رگرمای یک اتاق خواب
شکیب کن و به خواب نرو که امشب
شاید ما ریشه ی سترگی هستیم
که از آن فردا می روید
ساقه ی دلنشین نژادی که خواهد آمد
Rainy Night
It's raining...wait, don't sleep,
Listen to what the wind is saying
And to what the water says tapping
With it's little fingers on the window panes
All my heart is listening
To hear the enchanted sister
That has slept in the sky,
That has seen the sun up close,
And now comes down, buoyant and cheery,
Holding the hand of the wind
Like a traveler returning
From a marvelous land.
How happy the waving wheat will be!
How eagerly the grass will thrive!
What diamonds will cluster now
In the deep branches of the pines!
Wait, don't sleep. Let us listen
To the rhythm of the rain.
Let my breasts support
your taciturn forehead.
I will feel the beating of your temples,
Palpitant and warm,
As if they were two living hammers
Striking upon my flesh.
Wait, don't sleep. Tonight
The two of us are a world,
Isolated by wind and rain
In the warmth of a bedroom.
Wait, don't sleep; tonight we are,
Perhaps, the supreme root,
from which tomorrow will grow
This lovely stalk, the race to come.
Noche de Lluvia
Llueve...espera, no te duermas,
Quédate atento a lo que dice el viento
Y a lo que dice el agua que golpea
Con sus dedos menudos en los vidrios.
Todo mi corazón se vuelve oídos
Para esuchar a la hechizada hermana,
Que ha dormido en el cielo,
Que ha visto el sol de cerca,
Y baja ahora, elástica y alegre,
De la mano del viento,
Igual que una viajera
Que torna de un país de maravilla.
¡Como estará de alegre el trigo ondeante!
¡Con qué avidez se esponjará la hierba!
¡Cuántos diamantes colgarán ahora
Del ramaje profundo de los pinos!
Espera, no te duermas. Escuchemos
El ritmo de la lluvia.
Apoya entre mis senos
Tu frente taciturna.
Yo sentiré el latir de tus dos sienes,
Palpitantes y tibias,
Tal cual si fueran dos martillos vivos
Que golpearan mi carne.
Espera, no te duermas. Esta noche
Somos los dos un mundo,
Aislado por el viento y por la lluvia
Entre las cuencas tibias de un alcoba.
Espera, no te duermas. Esta noche
Somos acaso la raíz suprema
De donde debe germinar mañana
El tronco bello de una raza nueva.
باد برهنه
نه خورشید نه رز نه برج ناقوس
نه دری گشوده
د رخیابانی خلوت شده
تنها بادی گستاخ
تنها
باد خاکستری برهنه
برای یک گناه یا یک رویا
برای معشوق من یا فرمانروای من
من فریاد می کنم
- به من دست نزن!
و غره کنان باد سرکش به فریادم سر می نهد
دریغا ! گلهای زمستانی من
دریغا ! آشیانه ی نفرین شده
برجامانده بر درختی تکیده
در ستم ازسرما
نیرومند ، ناخراشیده، برهنه
باد با من می خرامد
آه باد تلخ ، پر آلود
چه دردمند آنی که ببلعی درونم را
باد بیرحم برهنه ی من
Naked wind
No sun, no rose, nor belfry tower,
no open door
in the deserted street.
Only the bold wind,
so lonesome.
The gray wind, naked
for a sin or a dream.
The wind, cold and grim.
My lover or my owner.
I shout:
- Don not touch me!
And, roaring, it honors my cry.
Alas, my winter flowers!
Alas, the wretched nest,
unharmed in the ailing
tree ravaged by cold!
Strong, rugged, and naked,
the wind accompanies me,
Oh, bitter wind, impure
how you long to devour my insides!
My cruel naked wind!
Viento desnudo
Ni sol, ni rosa, ni espadaña aguda
ni puerta abierta
en la desierta calle.
Tan sólo el viento
suelto.
El viento gris, desnudo
para un crimen o un sueño.
Mi amante o mi dueño.
Le grito:
- No me toques.
Y él respeta, rugiendo, mi alarido.
¡Ay, mis flores de invierno,
ay, el mísero nido
intacto, en el enfermo
árbol, que muerde el frío!
Fuerte, tosco y desnudo,
el viento me acompaña.
¡Oh viento amargo, impuro,
que quisiera comerme las entrañas!
Mi cruel viento desnudo
نامه ای به مرگ از یک خودکشته ی سرخورده
به خاطر تو من نان خالی و شیر آرام را رها کردم
سایه ی سگ و حلقه ی آواز خوانان را
به خاطر تو سنگ یشم و اسب آبهارا
باد نوازشگر را و گیاههای مرهم را
برای تو رهاکردم همه گٍلهای اٌخر بینوایی را
زنیورهای در خشنده ام ، نی لبک هایم و مگس های شبتابم را
و تو به نابینایی نامهربانانه در گذرگاه های همیشگیت
در دره های خویش مرا نپذیرفتی
به تلخی و پافشاری قلمرو خویش را بستی
سیب هایت را ازمن دریغ کردی و پل هایت را ویران
مرا غرقه یافتی و گسیل نکردی کشتی نجات بخش را
مویه ی تلخ من شنودی در حضور غایبت
مرا اینسان تنها گذاردی مشتاق و فریب خورده
و بازوی کهرباییت مرا در آغوش نگرفت بر شانه ات
و ین توفانِ باغ شاخه های گل را می شکند
و آوازه خوانان را آوای می شکند.زبانهای خشکیده، ترک خورده وسوزان
برای پاسخ به نیایشهای فرشتگانی که تو را می گریزاند
و چون یخی سیاه شده ، هنگامیکه تو دریک رویا
تنها کلمه ی بیگناه را بر من بخوانی
خواب خامی که هنوز درعصب های من نتراویده
و تابش ستاره ای را تا پیشانی من بر فراز نمی کند
و ماه را در سینه های من آشیان نمی دهد
و در آینه یِ کدر خویش نقشی به من نشان نمی دهد
تو مرا گمشده رها کردی ،زخم خورده و نفرین شده
با گامهایم پر اطمینان و دم زدنی سرشار
او در دامان پرنیانی خویش اینک نمی خواهدم
و من بره های به خواب شده را نمی خواهم
بازگشته به سرزمین خورشید تلخ
من به دشتهای ستمگر پشت می کنم
بسوی علفهای پوسیده درزمینهای سترون
با نی های پامال شده در تابستان های بیهوده
Palabras del frustrado suicida a la Muerte
Dejar por ti el pan claro, la leche sosegada,
El perro de la sombra y el corro de las voces;
Dejar por ti los jaspes y el caballo del agua,
Los órganos del viento, los vegetales roces.
Dejar por ti, más ocre que toda la miseria,
Mi fulgurar de abejas, de flautas y luciérnagas,
Y aún tú, la cegadora, no quererme en tu valle
Donde todos los días los caminos entregas.
Cerrarme tus dominios, arisca y enconada;
Vedarme tus manzanos, romper por mí tus puentes,
Ver que estoy desvalido y negarme tu nave.
Sentir mi acerbo grito y no hacerte presente.
Dejarme así anhelante y así alucinado,
Sin tu brazo de ámbar redondeándome el hombro,
Mientras en el jardín la tormenta del día
dobla los alhelíes y enronquece los coros.
Tener la seca lengua tajada y encendida
de contestar las voces del ángel que rechaza,
Y hacerte hielo oscuro, cuando puedes decirme
Para el sueño, la única, la inocente palabra.
El sueño que ya nunca en mis nervios madura
Ni levanta en mi frente su lucero tranquilo,
Ni acomoda en mi pec ho, recostada, su luna.
Ni me acerca su espejo de imágenes sin filo.
Me has dejado perdido, mutilado, en la mengua
De mi paso seguro y mi aliento completo.
La de los briosos rasos ya no me quiere ahora
Y no tengo tampoco tus dormidos corderos.
De nuevo en el dominio del sol amargo,
ya te vuelvo la espalda hacia los duros llanos,
Hacia las malas tierras de gramíneas estériles,
De juncos maltratados e inútiles veranos.
